بدیار عشق تو مانده ام زکسی ندیده عنایتی
بغریبیم نظری فکن که تو پادشاه ولایتی
گنهی بود مگر ای صنم که ز سر عشق تودم زنم
فهجر تنی و قتلتنی و اخذتنی بجنایتی
شده راه طاقت و صبر طی بکشم فراق تو تا بکی
همه بند بند مرا چونی بود از غم تو حکایتی
عجزالعقول لدر که هلک النفوس لوهمه
بکمال تو که برد رهی نبود بجز تو نهایتی
چو صبا برت گذر آورد ز بلا کشان خبر آورد
رخ زرد و چشم ترآورد چه شود کنی تو عنایتی
قدمی نهی تو به بسترم سحری ز فیص خود از کرم
بهوای قرب تو بر پرم به دو بال دهم بجناحتی
برهانیم چو از این مکان بکشانیم سوی لامکان
گذرم ز جان و جهانیان که تو جان و جانده خلقتی